Foto: Marlot van den Berg, Geschreven door: Annabel van Heesbeen voor DUIC

Sylvia, oprichtster van Ayni, is geïnterviewd door De Utrechtse Internet Courant (DUIC) over haar leven, haar motivatie om Ayni te starten en het combineren van twee levensstijlen. Een portret van haar Boliviaans-Nederlandse leven.

Sylvia maakte in 1990 in Brussel kennis met Europa, shocking, noemt ze dat, en niet te vergelijken met wat ze op televisie had gezien. Inmiddels is ze zo vertrouwd met de Nederlandse mentaliteit dat ze graag Utrechters naar Bolivia wil sturen: “De Bolivianen leren zich een beetje te haasten, de Utrechters kunnen er juist leren te onthaasten.”

“In Bolivia ontmoet je doorgaans niet zoveel toeristen, maar ik was er reisleider voor kleine groepen”, vertelt Sylvia Ortega-Azurduy. “Dus had ik het geluk mensen vanuit de hele wereld te ontmoeten.” De 24-jarige Sylvia was bezig met de opleiding taal en toerisme en leidde in haar weekenden buitenlanders rond door de steden Sucre en Potosi (“Iedereen in Bolivia moet het werk in de ondergrondse naar mijnen ervaren!”).

Sylvia was naar eigen zeggen een doorsnee student, maar haar talen waren bovengemiddeld. Ze sprak vloeiend Engels, Frans en Duits. Een Belgisch echtpaar complimenteerde haar met haar Frans, maar noemden haar accent ‘vreselijk’ en nodigden haar uit voor een taalcursus in Brussel. “Ik zei ja zonder het serieus te nemen; ik werd zo vaak door klanten uitgenodigd.” Maar deze keer was het menens. Na drie maanden plofte er een brief op de deurmat waarin stond dat Sylvia was aangenomen voor een zomertaalcursus aan de universiteit van Brussel. “Mijn moeder zei alleen: ‘bespreek het met je vader’. Mijn vader zei: ‘geen sprake van’. Waarop ik uit rebelsheid dacht: ‘waarom niet?’” En als haar vader direct ja had gezegd? “Dan was ik nooit gegaan”, lacht ze. “Veel te bang was ik!” 

Op 2 augustus 1990 kwam ze aan in Brussel. “Shocking. Ik kende Europa alleen van televisie.” Ze verbaasde zich over de snelheid waarmee iedereen uit de metro beende. “Binnen een minuut stond ik al alleen op het station, waar was iedereen? Maar nu doe ik het zelf ook.” Sylvia ging bij het Belgische echtpaar wonen, die haar behandelden als hun eigen dochter. De Boliviaanse moest wennen aan de rijkdom. “Tussen het afval stonden koelkasten, banken en stoelen!” Bij alles dacht ze: die is nog goed – meenemen dus.

De drie maanden in Brussel werden drie jaar. Sylvia volgde er twee masters en ontmoette er op een feestje haar inmiddels ex-man. Een Nederlander. Ze vlogen samen naar Bolivia om te trouwen. Haar moeder was onder de indruk. “Een man die zomaar in de keuken helpt, vind je niet in Bolivia”, lacht ze. De twee besloten in Utrecht te gaan wonen; Sylvia sprak de taal al een beetje en had haar draai in Europa gevonden. Ook was verandering met Brussel niet groot. “Alleen ben ik hier fysiek nog kleiner dan daar.” Het Wilhelminapark vindt ze prachtig. “Niet te geloven dat er zo’n mooi rustig park in een stad kan liggen.”

Leren van elkaar
Met onderwijs kom je altijd verder. Dat is een les die Sylvia’s ouders haar hebben meegegeven. Dus toen de Boliviaanse in 1998 Nederland werkte en zeeën van tijd over had – toen had ze nog geen kinderen – zette ze de Stichting Aynia Bolivia-Nederland op. De stichting organiseert projecten om mensen, vooral jongeren, te steunen in Bolivia. “Een gezin daar bestaat vaak uit vijf of zes kinderen. Veel ouders hebben niet genoeg geld om voor iedereen onderwijs te betalen. Vaak sturen ze hun jongens naar school, omdat die meer tijd hebben voor hun huiswerk.” Sylvia richtte er een computeropleiding op speciaal voor meisjes.

Haar volgende droom (waarvoor nog sponsors worden gezocht) is een opleidingscentrum in de stad Tarija, waar jonge Utrechters moeten kunnen gaan stage lopen. “Ik zou het geweldig vinden als zij de Utrechtse mentaliteit kunnen overbrengen; alleen kennis is immers niet genoeg, je moet er ook wat mee doen.” Wat is die mentaliteit dan? “Plannen, discipline opbrengen, doelen nastreven. In Bolivia leven jongeren met het motto ‘pluk de dag’. Zij gebruiken nooit een agenda.” Het opleidingscentrum is volgens Sylvia goed voor beide partijen: “De Bolivianen leren zich een beetje te haasten, de Utrechters kunnen er juist leren te onthaasten.”

Het artikel is te vinden op de site van DUIC(link is external).